Original plans and the forecasts

Queridos(as) amigos(as),

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste bericht op de site. Dat komt omdat ik wel even een beetje klaar was met al het analyseren. En jullie gewoon een beetje gaan vertellen wat ik doe, en hoe Pietje op een dag tegen Marietje zei: ‘Hey, ga je mee naar het strand?’ En dat dat erg grappig was, tja…
Maar anders blijft het hier ook zo leeg, dus vooruit. Ik ga maar even een lulverhaal ophangen (om Liselotte Janssen eens te citeren).

Even van mijn oorspronkelijke redenen om naar Brazilië te gaan, was om te ervaren hoe het is om te werken (en leven van werkende man te ervaren) in een tropisch land. Om te kijken of het beter te harden is, dan wanneer je om half 7 ’s ochtends in de donkere ijskou moet opstaan om om 6 uur in het wederom ijskoude donker terug te keren naar je bordje prut (dat je dan nog moet beginnen klaar te maken). Na 6 weken missie is de conclusie: ook hier is opstaan kut en naar je werk gaan… ja, gewoon naar je werk gaan. Maar toch wel opmerkelijk is dat het echt fijner is wanneer om half 8 de zon stralend in je gezicht schijnt en je gewoon in een overhemd over straat wandelt. Je ontbijt uit een halve papaya of mango bestaat en je een lekkere warme lunch tot je kunt nemen op je werk. Het zijn die randvoorwaarden die me op dit moment doen vinden dat Noord-Europa van mij mag vergaan om nooit meer terug te keren. Al die wolken, al die wind, al die donkere dagen. Tegelijkertijd lijken mij de overige 6 maanden van het jaar hier in Rio ook niet best, met 40 graden en veel plekken zonder airco. (Toch, Cato?) Dus dan toch maar gaan leven in Italië? Of misschien Portugal, aangezien ik de taal nu toch al een beetje spreek?

Oh ja, het Portugees. Dat gaat goed. Als ik niet teveel Engels spreek, blijft mijn accent ok. Het is me zelfs al gelukt 2 best goede (al zeg ik het zelf) woordgrappen te maken in het Portugees, die ook nog grappig werden gevonden door anderen. Men weigert te geloven dat ik ‘slechts’ 4 maanden elke week 1 les Portugees heb gevolgd en het nu zo spreek (outra vez muito, muito muito obrigado a você, Cris. Eles acham que você é uma professora maravilhosa!).

Ook word ik aangesproken op mijn snel aangeleerde ‘jeitinho’. Even uitleggen: de ‘jeitinho brasileiro’ is letterlijk: het Braziliaanse maniertje. Het slaat op hoe de Braziliaan altijd wel een maniertje heeft om de wetten, de bureaucratie en allerlei verplichtingen in andere vormen te omzeilen. De wet rekken en soms de wet breken, maar meestal op charmante en sympathieke manier. In bredere context zie ik het ook als het je kunnen gedragen als een Braziliaan. Met de krantenverkoper, de taxichauffeur en zo. Kennelijk gaat het me goed af, want ondanks mijn accent (ben je Argentijns?), mijn uiterlijk (weet je zeker dat je niet Argentijns bent? Dit is overigens uit de mond van een Braziliaan meestal verre van een compliment, aangezien ze Argentinië haten) word ik door mijn collega Danuza standaard: Joãozinho Mostarda, o gringo carioca (de buitenlander uit Rio) genoemd.

Over het werk. Het is effe heel taai nu. Ik heb een vette vertraging opgebouwd omdat het technisch niet goed ging met het labwerk. Materiaal en ook methode gaf verkeerde en waardeloze resultaten. Daardoor heb ik 3 weken geen enkel monster (in dit geval het serum van contacten van lepra patiënten) kunnen testen. Die monsters test ik op een plaat met 96 putjes. En al die putjes moeten na toevoegen en 1 uur intrekken van stofje X of Y, gewassen worden. Daar is dus een automatische wasser voor, die alles voor je doet. Laat het probleem nu net daar zitten. Dus moet ik de putjesplaat handmatig wassen (met een pipet met 12 punten), wat een klotewerk is. Als je dan bedenkt dat een plaat starten tot resultaten aflezen zeker 4 uur kost en je logistiek 2 tegelijk kunt doen, dat het gewoon een kloteklusje is. Nu moest ik deze week om wat verloren tijd in te halen, 4 platen per dag testen, namelijk 2 en 2. Dientengevolge kon ik dinsdag dus om 9 uur ’s avonds in een taxi naar huis stappen, want een bus nemen doe ik niet na het donker vanaf het instituut, aangezien het in een gebied ligt dat hier de Gazastrook wordt genoemd. 30% van de moorden van Rio wordt in de ring van sloppenwijken om ons campus gepleegd. Ik was iets voor 10en thuis en kapot. Overige dagen gingen een stuk sneller, gelukkig. Woensdag was er weer een staking van het ondersteunend personeel van het FIOCRUZ, dus moest ik de ‘jeitinho’ van stal halen om binnen te komen en toch wat werk te kunnen doen. Allemaal goed gegaan.

Het gevolg is dat ik een flinke portie krijg van wat ik had gehoopt (leven als werker in Rio) en bijna niets van wat ik stiekem toch ook had gehoopt (leven als genieter in Rio). Met het sociale leven gaat het matig, ik ga amper uit en laat staan ECHT uitgaan, omdat ik gewoon te moe ben. Verder is het gedurende de week stralend zonnig weer en wanneer zaterdag komt, is het bewolkt. Dus strand is geen optie, Corcovado beklimmen voor uitzicht ook niet. Met mensen van het lab is het op het lab heel gezellig, maar aangezien ze allemaal in de buitenwijken in het noorden wonen en het ook heel druk hebben nu, is het niet te doen om buiten het lab af te spreken. Dus ben ik afhankelijk van Anna en wat zij aan mensen aanlevert. Overigens heeft zij een appartement gevonden in Flamengo, wat superchill is! En ze heeft nu ook eindelijk een echt onderzoek, niet aan de Uni waar ze eerst heen zou gaan, maar toch gewoon lekker op het FIOCRUZ, in een ander lab, in hetzelfde gebouw. Terecht, is gewoon een veel efficiënter werkend instituut. Maar ja, zij heeft wel vrienden. Ook niet een heleboel, maar wel meer. Ik denk toch dat het komt omdat ze een lichter getint Engels MEISJE is, dat mannen EN vrouwen haar meer op sleeptouw nemen.

Goed nieuws: over 10 dagen komt mijn vriendinnetje langs hier in de Zuid. En dan blijft ze hier gewoon strak 2 weken. Het slechte nieuws is, dat ik gewoon moet werken. Hopelijk minder lange dagen dan nu, maar toch een beetje kut. Misschien meld ik me wel een dagje ziek ofzo, bijvoorbeeld rond een weekend. We redden ons wel en het wordt tof! Overig goed nieuws is dat wanneer zij terug gaat het nog 2 weken duurt tot het juli is en dan komt mijn waarde jaargenoot, vriend voor het leven, kapitein van mijn schip, Adriaan naar de Zuid. Hopelijk zal ik dan al het essentiële werk hier gedaan hebben en kan ik dan direct na de WK finale met hem op reis gaan. Woohoo!!

Daarna zullen wij getweeën terugkeren naar Nederland, waar ik waarschijnlijk 2 of 3 dagen zal hebben om te de-jetlaggen en wat mensen te zien. Vooral Mattijs, aangezien die dan net terug is uit Boston, waar hij al sinds 1 januari zit te verpieteren! En daarna zal ik doorreizen naar het Heilige Land, om daar 3 weken herenigd te zijn met mijn ouders en 8 weken lang terug naar te school te gaan om mijn Hebreeuws te verbeteren. Toffe plannen, maar nu snel weer terug naar het hier en nu, wat ga ik vandaag doen?

Um beijo para vocês!

P.S. Is Ayaan al uitgezet?! Wat een verschrikkelijk verhaal van die zeiler uit de Volvo Ocean Race! Hoe staat het in de Jordaan? Ligt de Egelantiersgracht er nog een beetje mooi bij, zijn er mensen op het terras van ’t Smalle? Worden er nog Kleinkunstfestivals gewonnen, Kothurne-besturen gevraagd? Hoe staat het met f.t. Senaat/Commissie/NPM? Waarom zijn de wasserettes in Boston wel goedkoop en hier niet?! Gaat Henk ten Cate kampioen worden? Waarom gaat Huntelaar niet mee? Worden er nog ge-data-streamd daar in the City en hoe de hel gaat het met mijn wok, wordt dat ding nog gebruikt of niet?!
Iedereen die op een vraag denkt te kunnen antwoorden is daartoe van harte uitgenodigd.