Part2:Açaí,bussen=BAH! Mango,volleybal=relaxed!

Queridos e queridas,

De titel wijst op twee vruchten, de ene in sapvorm heerlijk, de andere, een Amazonevrucht... niet zo heerlijk. De andere twee dingen wijzen zich vanzelf!
Weer zijn er enkele dagen voorbijgegaan en het is nu tijd voor een lang deel twee van het uitgebreide ‘Yoav in Rio’ verhaal. Namelijk om wat te vertellen over het leven buiten het werk, want ook dat is er!
Op dit moment zit ik thuis in mijn appartementje (dat ik nog altijd deel met mijn Engelse vriendin/collega Anna. We beginnen de iets meer dan een week op elkaar’s lip te voelen!) na een lange 30 april op de been te zijn geweest. Hierover verderop meer.

De universiteit van Warwick, waar Anna Microbiologie heeft gestudeerd, heeft een soort alumni-organisatie, via welke je in contact kunt komen met andere alumni van Warwick, waar dan ook ter wereld. Ik vermoed in tegenstelling tot Nederland, want in het geval van de UvA heb ik er nog nooit over gehoord (maar hey, who needs it, als je het bekrompen, doch als een klok werkende oude-jongens-krentenbrood-netwerk dat het ASC/AVSV heet hebt). Als iemand me iets anders weet te vertellen over de UvA of andere uni’s in Nederland, dan hoor ik het graag. Via een of andere chick kreeg zij de e-mail adressen van twee dudes in Rio de Janeiro, die enkele jaren geleden waren afgestudeerd, allebei advocaten. De één luisterend naar de illustere naam Marcelo Rechtman (yep, Tijs, het is er ook een!) en de ander naar de nog welklinkendere naam Marcos Mota. Via voorzichtige e-mails had ze genoeg vertrouwen gekregen in allebei om te besluiten met ze af te spreken. Aangezien we een pact hadden gesloten om samen aan ons netwerk in Rio te werken, ging ik vanzelfsprekend mee (dat en om als veiligheidsvoorziening te dienen, mochten het toch freaks zijn).

Eerst was Marcos aan de beurt. Ondanks dat ik, vermoed ik, wat uitgedroogd was en mijn buik niet helemaal happy, besloot ik toch mee te gaan. Geen spijt van gehad! Hij kwam ons ophalen in zijn autootje, wat een gloednieuwe BMW 5 serie bleek te zijn (als je ziet hoe de gemiddelde obscure Braziliaanse makelij Volkswagen Gol of Santana eruit ziet en hoe weinig BMWs er zijn, zul je net zo verrast zijn) met geblindeerde ramen, wat overigens bijna iedereen hier heeft. We gingen even een hapje eten in Ipanema, een vrij flekse wijk, naast de wijk Copacabana en bekend van het nummer ‘The Girl From Ipanema/A Garota de Ipanema’. Het bleek een nog fleksere Italiaan te zijn met valet-parking, waar rijk Rio met mooi Rio (gaat hier feitelijk hand in hand) aan het knabbelen was op pasta en broodjes en calzones, voornamelijk in formaat mini. Drie tafels verderop zat ontwerper Valentino te zitten en ontwerper Valentino te wezen. Zo’n soort tent. Marcos trakteerde ons op enkele excellente caipirinha’s van cajú (de vrucht van de cashewnoot). Heerlijk! Bescheiden Marcos vertelde ons dat hij een advocaat is, gespecialiseerd in sportrecht. ‘It don’t sound like much’, maar geloof me. Voor de heren: Zijn kantoor doet de zaken voor het grootste deel van de Braziliaanse profclubs, veel Braziliaanse spelers in Europa (bv. Robinho) en clubs als Feyenoord, Betis en… CHELSEA!!! Deze dude vliegt ongeveer wekelijks even over naar Europa voor een besprekinkje met Abramovich en dat soort figuren. Het verklaart de bak en het goede leven. Ik vertelde hem dat ik in Amsterdam woon (“Was ik vorige week nog!” –“Grrr…”), maar dat ik van Israëlische oorsprong was (“Was drie weken geleden nog in Tel Aviv!” –“GRRRR!!!”). Anna is minder goed in small talk als het niet op haar terrein aankomt en ik veel beter en dat was enigszins mijn redding, anders had ik er voor spek en bonen bijgezeten. Het was namelijk duidelijk dat hier de Latijnse regels golden. Ik was erbij omdat zij het voorstelde. Hij betaalde alles, maar het ging de heer om de vriendschap van de dame en niet om die van de andere heer. Die is meer een soort kanonskogel die je erbij krijgt. Anna, een toch wel naïef en (iets té) correct Engels meisje was de volgende dag in shock toen ik haar mijn gedachten over de avond vertelde. “WAT?! Echt?! Denk je echt dat ie het zo bedoelde?!” You betcha, twee dagen geleden had ze met hem afgesproken en kreeg ze te horen dat ie kinderen wilde en al eerder een vrouw daarvoor had willen vinden. Of ze met hem wilde trouwen? (half komisch bedoeld, maar toch, meneer heeft een vriendin die in Londen zit). Hij heeft overigens wel aangeboden te helpen een appartement voor Anna te vinden. Al met al een toffe maar wat ongemakkelijke avond, zeker als je bedenkt dat er ook vrij veel witgewassen wordt in dat wereldje en dat geeft je te denken over het kaliber van een man als Mota. Na het dineetje nog een rit door de stad gemaakt en gezien waar en hoe die ene procent van Brazilië leeft en hoe ver weg die werkelijkheid staat van die van de andere 70%. Nogmaals, ALS je geld hebt in Brazilië kun je hier goed leven en misschien zelfs beter dan in veel plekken in Europa.

Ossie, mocht je nog geen plannen hebben, sportrecht in Brazilië, the thing to go for!

Marcelo was enkele dagen later aan de beurt. Kunnen we kort over zijn. Veel meer down to earth, normale bak, Dutch treat in Garota da Urca, het semi-brakke eetcaféetje bij ons in de buurt en een advocaat die het minder goed getroffen heeft. Die overigens ook gelijk andere mensen ging bellen om aan de groep toe te voegen, ik waardeer dat altijd zeer. Was leuk en sympathiek. Dit keer was ik het die met hem aan het praten was en Anna die echt niet zoveel te zeggen had. Nu heb ik dus zijn nummer ook en geef ik hem binnenkort een belletje en zij waarschijnlijk niet.

Dan zijn er mensen van het lab en de andere labs in het gebouw. Eén is Danuza, een half-joodse 46-jarige pot, die een goede vriendin van Dr. Zé is (die homo is). Zij woont hier superdichtbij en met haar kan ik meestal naar FIOCRUZ meerijden. Zij is een leuk mens, met een grote bek, hart op de tong en hartelijk. Zij en haar jongere vriendin zijn heel goede vrienden met Zé en zijn vriend (ik heb zelfs met hen allen bij hem thuis gegeten), wat voor mij de eerste keer was dat ik een homo-paar en lesbienne paar zo goed bevriend zag. Aantal homo’s en lesbiennes dat ik hier tot nu toe ontmoet heb is echt heel groot, het is echt de gay-capital van Zuid-Amerika. Helaas is mijn begeleidster er ook één, maar dan één met vermoedelijk problemen met mannen. Niet echt handig en fijn, maar we overleven het wel. Goed, Danuza dus… Zij plant steeds heel veel. Naar een churrascaria (BBQ restaurant) met toffe mensen van het werk, bij haar komen eten, maar het komt er steeds maar niet van. De jonge mensen van het lab roepen ook veel, maar het blijft vrij stil. Uitzondering is Marilza, een niet erg aantrekkelijke maar wel schattige vrouw van in de 30 die me vandaag gebeld heeft om morgen (1 mei, Dia do Trabalho) met Danuza en wie nog meer de stad uit te gaan, beetje site-see-en. Mensen van het lab zijn overigens nog steeds schatjes die me van alles leren over zaken hier. Slang en veel voetbal. Er zijn hier vier clubs, meest succesvolle en men zegt de meest echt Rio: Flamengo (rood-zwart). Minder succesvolle en men zegt meer voor de staat Rio: Fluminense (rood/roze, wit, groen). Nog minder succesvol Vasco da Gama (wit-zwart, diagonale streep) en de kleinste, die wel 2 weken geleden het staatskampioenschap hebben gewonnen: Botafogo (wit-zwart gestreept). Dit moet je weten: aangezien Flamengo de meest succesvolle club is (een soort Ajax feitelijk) is ondanks de onderlinge rivaliteit en haat iedereen behalve zijzelf voornamelijk tegen Flamengo en de Flamengistas. Zo erg, dat als een club uit het ook niet bepaald geliefde São Paulo tegen ze speelt, dat het alsnog dood aan Flamengo is. Ik ken de speelmentaliteit niet genoeg om te weten voor wie ik ben en ik wil geen ruzie met Cris of met Lida (volgens mij beiden Flamengo) in Nederland, maar ook niet met Danielzinho, Danuza (Vasco), Ana Caroline, Rose (Fluminense) of wie dan ook hier, dus speel ik op safe en ben alleen voor Brazilië. Wel wil ik nog via Marcos (Flamengo) kijken of ik naar een pot in Maracanã (zeg maar Camp Nou, Wembley, Bernabeu en San Siro maar dan nog meer voetbaltempel) kan. De haat voor Argentinië en Argentijnen is hier ook heel groot, dus geen schande om tijdens Argentinië – Nederland in een Oranje shirt te lopen, sterker nog, de Brazilianen zien Oranje eigenlijk als de enige andere ‘soort van’ Brazilianen in voetballand en zijn wel fans van ons.

Vandaag ben ik met Anna en haar nieuwe willekeurig-ontmoet campus vrienden naar de finale gegaan van de Volleyball Superliga van Brazilië voor vrouwen. Is de tweede sport hier en immens populair. Het was de 7e en beslissende wedstrijd van de finale tussen Rexona/Ades (uit Rio) en Finasa/Osasco (São Paulo) in Niteroí, aan de andere kant van de baai. We moesten vroeg op en we konden er gratis is, omdat wij twee buitenlanders waren die ‘speciaal voor het volleyball naar Brazilië waren gekomen’. Het was een heksenketel met fluitconcerten bij elk Finasa balcontact en de hele heisa eromheen. Rexona heeft met 3 – 0 in sets gewonnen en er was een feestje daarna. We zijn daarna naar het MAC (Museu da Arte Contemporánea) gegaan. Zeer mooi gebouw, niet zo bijzonder gratis museum, met een redelijke tijdelijke tentoonstelling van Joan Miró. En na een lange dag ben ik veilig thuisgekomen in tegenstelling tot gisteren.

We hebben gisteren namelijk een klein auto-ongelukje gehad. De buschauffeurs hier rijden als krankzinnigen. Rio-veteranen, laat je horen! Onze lichtelijk maniakale (niet zo erg als de andere, geloof me) buschauffeur kwam vrij hard uit een scherpe bocht, hier vlakbij het mini-strandje in Urca, toen er een iets gestoordere hardrijdende jeep-bestuurder iets teveel uit de bocht vloog en in volle vaart met rechtsvoor tegen onze linksvoor vloog. We gingen best een stukje de lucht in en mijn knie stootte vrij hard tegen het stoeltje voor me, zo ook Anna’s schouder. Verder waren we allemaal ongedeerd. De bus zag er minder goed uit, de auto een HEEL stuk minder (total loss), maar de dude kon lopend naar de stoep worden gebracht. Hoe het met hem is afgelopen weet ik niet, maar wij maken het goed en met veel schrik en de wetenschap dat het veel erger had kunnen aflopen met iedereen, rijd ik voortaan extra ‘genietend’ van elke bruuske stop met de bus. Maar goed, ‘Deus é carioca’ (God is een Rionees) dus ik overleef het hopelijk wel.

Um beijo para todos e todas!
Yoav